گردشگری | جلوه نوروزی نگین زمردی پایتخت بی‌نظیر است + فیلم
تاریخ انتشار: ۸ فروردین ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۷۴۱۲۰۳۲
دریافت 4 MB
همشهری آنلاین _ رضا نیکنام : شهروندان تهرانی خاطرات فراوانی از این پارک قدیمی دارند. پارک شهر، در قلب تهران قرار دارد و در نتیجه دسترسی خوبی به همه نقاط پایتخت دارد.
خواندنی‌های بیشتر را اینجا دنبال کنید
در کتاب طهران قدیم جعفر شهری آمده که بانی این پارک رضا خان بوده است و اما طرح‌ریزی و ساخت آن هفت سال قبل از بازگشایی شروع شده است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
طراح انگلیسی پارک که بود؟
مساحت پارک‌شهر تهران ۲۵ هکتار است و در محله «سنگ‌رج »یا «سنگلج» قرار دارد. گویا این محله قدیمی دارای سه قنات پر آب بوده که به همین دلیل به آن، نام‌های سنگ رج یا سنگلج را اطلاق کرده بودند. اما این محله بعد از مدتی رونق خود را از دست داده و خالی از سکنه شده است. به گفته نصرالله حدادی، تهران‌شناس، قرار بود در این زمین ساختمان بورس را احداث کنند که با اشغال ایران در سال ۱۳۲۰ و ورود متفقین به تهران و مشکلاتی که در کشور به وجود آوردند، میسر نشد.
چندین سال این زمین بدون استفاده و بایر ماند تا کم‌کم صدای اعتراض و شکایت مردم از ناامنی و بزهکاری‌هایی که در آن انجام می‌شد، بلند شد تا آنکه بالاخره در آن درختکاری کردند و نهال درختان در آفتاب تهران جان گرفتند و با آب زلال نهر سیراب شدند. به این‌ترتیب، مقدمات ساخت پارک‌شهر به وجود آمد. در تابستان سال ۱۳۲۹ شهرداری تصمیم گرفت در آن سه حلقه چاه حفر کند و داخلش را باغچه‌بندی کند و اطرافش را نرده بگذارد و دیوار بکشد تا پارک‌شهر به شکل امروزش در بیاید.
به هر حال از آن جایی که تهران پایتخت بوده و وجود یک محله ویران برای پایتخت یک کشور چهره خوشی ندارد. رضاخان دستور احداث یک پارک اروپایی را صادر می‌کند. مهندسان کاظمی و رحمانی مسئول طرح‌ریزی و نظارت بر احداث پارک‌شهر تهران بوده‌اند. سرانجام درهای پارک‌شهر ۲۵ اسفند ۱۳۲۹ آن به روی مردم گشوده شد تا سال‌های سال مامنی باشد که مردم در گریز از ازدحام شهر، دمی زیر سایه چنار و کهن‌دار و بید مجنونش بیاسایند. پارک‌شهر از نمونه‌های اولیه پارک‌سازی معاصر در محله سنگلج است. طراحی این پارک را به دکتر پولن انگلیسی، مشاور شهردار آن زمان نیز منسوب کرده‌اند. به هر حال پارک‌شهر بیشتر به قصد ایجاد فضایی شبه طبیعی در شهر و مکانی برای گردشگری و قدم زدن در محیط طبیعی ساخته شد.
متفاوت از باغ‌های ایرانی
پارک شهر، پارکی اروپایی است و با معماری باغ‌های ایرانی تفاوت دارد. به‌طور کلی پارک‌ها در شهرهای اروپایی، فضایی عمومی هستند. این مکان‌ها که در دوران قاجاریه و بعد از آنکه رفت‌وآمد اروپاییان به ایران و ایرانیان به اروپا افزایش یافت، وارد سیستم شهری ایران نیز شده است. در تاریخ ایران، شاهان برای ایجاد فضایی جهت گشت‌وگذار، باغ‌ها و کاخ‌هایی احداث می‌کردند که خصوصی بوده و مورد استفاده عموم قرار نداشته است. اما پارک‌ها فضاهایی عمومی هستند که با سبکی متفاوت اما با تشابهاتی نسبت به باغ‌های ایرانی حضور همگان را میسر می‌سازند. امروزه باغ‌های ایرانی که در شهرهای مختلف از جمله: یزد، شیراز، کرمان، تهران و بسیاری شهرهای دیگر به چشم می‌خورد؛ هرکدام با نام شاهزاده یا پادشاهی اختصاص دارد. اما پارک‌ها دارای نسبت و مالکیت این چنینی نیستند.
در رابطه با پارک‌شهر تهران و تفاوتی که می‌توان بین آن با سایر باغ‌های ایرانی قائل شد. در مقاله‌ای تحت عنوان: شناخت اصول طراحی باغ ایرانی در جهت استفاده در پارک‌های معاصر، نوشته میرزایی و حیدری (۱۳۹۵). مقایسه‌ای بین پارک‌های معاصر و باغ‌های ایرانی صورت گرفته است که در مؤلفه‌هایی شامل: جاذبه بویایی، جاذبه شنوایی، جاذبه بصری، خاطره‌انگیزی و احساس تعلق، علاقه و تقدیس طبیعت، حریم و محرمیت، فرهنگ بومی، باور دینی، آرام بخشی، تصویر قدرت، آسایش اقلیمی، گیاهان دارویی، توجه به بستر طراحی و علم روز در اجرا؛ باغ‌های ایرانی نسبت به پارک‌ها در چشم بازدیدکنندگان دارای ارزش و رتبه بالاتری هستند. اما پارک‌ها در مؤلفه‌هایی شامل: کاهش آلودگی هوا و صوتی، اجتماع‌پذیری و تعاملات، احترام به حیوانات، تفریح و برگزاری مراسم و زندگی و تفرج نسبت به باغ‌های ایرانی ارجحیت دارند.
بوستانی در محاصره دیدنی‌های تهران
در حوالی این پارک دیدنی‌های تهران کم نیستند. از جاهای دیدنی تهران نزدیک موزه سکه بانک سپه، موزه پست و تلگراف، سردر باغ ملی، موزه صنعتی تهران، موزه ملک، کاخ شهربانی، میدان مشق، موزه ملی ایران و خانه مقدم تهران را خواهید دید. در این حوالی هم موزه جواهرات ملی، موزه آبگینه، مدرسه دارالفنون، مسجد سپهسالار، عمارت مسعودیه، کاخ گلستان و ... نیز قرار دارند.
این پارک دارای ساختمان‌ها و امکانات فراوانی است. یکی از آنها موزه صلح تهران است که شامل ابزار وآلات استفاده شده در جنگ ایران و عراق مانند ماسک‌های حفاظت از گازهای شیمیایی و غیرهاست. اگرچه موضوع کاربرد سلاح‌های شیمیایی در جنگ عراق علیه ایران و پیاهدهای آن در این موزه به‌صورت برجسته‌تری مورد توجه قرار گرفته است اما موضوعات دیگری همچون بمباران اتمی هیروشیما و ناگازاکی در ژاپن، جنگ‌های جهانی اول و دوم، کاربرد سلاح‌های ممنوعه در جنگ‌ها و آثار و عوارض هرکدام در بخش‌های دیگر موزه به نمایش گذاشته شده است.
باغ پرندگان تهران نیز که در مرکز پارک‌شهر تهران واقع شده است در اسفند ماه سال ۸۸ در ۳ قطعه با مساحتی بالغ بر ۴۳۶۲مترمربع احداث شد که دارای ۸ قفس وسیع و ۲ محوطه باز است که گونه‌های مختلفی چون طوطی‌های برزیلی، کپک، بلدرچین، مرغ عشق، عروس هلندی، انواع کبوترهای غیرمتعارف زینتی، انواع طاووس، انواع واریته‌های قرقاول، انواع بوقلمون، مرغ‌های زینتی هلندی و مرغابی در معرض دید عموم شهروندان قرار گرفته است.
کد خبر 748383 برچسب‌ها وزارت میراث فرهنگی و گردشگری محله همشهری آنلاین سفر - گردشگری شهرداری نوروز یزد نصرالله حدادی تهران موزه ملی ایران ژاپن عراق ایرانمنبع: همشهری آنلاین
کلیدواژه: وزارت میراث فرهنگی و گردشگری محله همشهری آنلاین سفر گردشگری شهرداری نوروز یزد تهران موزه ملی ایران ژاپن عراق ایران پارک شهر تهران باغ های ایرانی اما پارک پارک ها باغ ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.hamshahrionline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «همشهری آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۴۱۲۰۳۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
قرار است در پارک‌های تهران هتل بِروید یا چرخه رانت‌خواری بچرخد؟/ «شهرداری همان هتل نیمه‌کاره را بسازد، چرا می‌خواهد هتل جدید بسازد؟»
ایرن مهرگان: مدت‌ها پیش از اعلام رسمی ساخت مسجد در بوستان قیطریه، شهرداری زاکانی از ساخت ۴ هتل در پارک‌های شهر تهران خبر داده بود. تا اینکه هفته گذشته مدیر عامل سازمان سرمایه‌گذاری و مشارکت‌های مردمی شهرداری تهران در نشستی خبری جزییات تازه‌ای از ساخت ۴ هتل در بوستان‌های تهران را اعلام کرد. نوید خاصه‌باف اعلام کرد ۶ هتل به عنوان پروژه‌های کلان در شهر تهران، در حال مطالعه است که ۴ هتل از این مجموعه در فضاهای سبز در مناطق ۱۳، ۲۲ و ۴ ساخته می‌شود.
در همین خصوص عباس محمدی، کارشناس محیط زیست درباره این اقدام شهرداری نظر متفاوتی دارد. او می‌گوید سخنان مدیران شهرداری مزدورانه است و ادامه می‌دهد: «اگر درخت فضای سبز و پارک جنگلی از بین هم برود در هر صورت نباید کاربری‌اش عوض شود و باید دوباره درخت‌هایش کاشته شود، یا نهایتاً اگر مثلاً به دلیل تغییرات اقلیمی که به وجود آمده، درخت‌هایی مثل کاج یا اقاقیا با این اقلیم سازگار نیستند، باید گونه‌های بومی ایران در آن کاشته شود.»
محمدی می‌گوید: «چنین اقداماتی جز این که فکر ما را ببرد به سمت این که شاید نوعی پول شویی در کار است نتیجه دیگری ندارد؛ یعنی پول‌هایی که سرگردان‌اند و منابعی در بانک‌ها که منشا فسادهای بزرگ هستند، باید به نحوی چرخ بخورند و بعد به اموال خصوصی تبدیل شوند. ساختن این تعداد هتل، برج، مجتمع و حتی جاده، خیابان و اتوبان و ... لازم نیست و توجیه می‌کند که این چرخه، چرخه فساد، اختلاس و رانت‌خواری است و اگر نه در حال حاضر نیاز به مسکن تا این اندازه وجود ندارد.»
مشروح این گفت‌وگو را در ادامه بخوانید:
توضیحات مدیرعامل سازمان سرمایه‌گذاری شهرداری درباره ساخت هتل در بوستان‌های تهران را چطور ارزیابی می‌کنید؟
مصاحبه‌ای که آقای خاصه‌باف، مدیرعامل سازمان سرمایه‌گذاری شهرداری، انجام داده است از چند جنبه قابل نقد است. بسیار غمانگیز است که ما چنین مدیرانی داریم. اولاً که در آن مصاحبه نوعی تناقض‌گویی مزورانه وجود دارد، در قسمتی که می‌گوید:«در پارک‌های جنگلی فضای سبز وجود ندارد.» در فضای سبز چه درخت باشد یا نه، عرصه یا پهنه‌ای است که برای این کار در نظر گرفته شده است. به همین دلیل می‌گویم این گفته‌ها مزورانه است. ایشان در ادامه می‌گوید، که چند وقتی است درخت‌های این پارک‌های جنگلی خشک شده و ما می‌خواهیم در جاهایی که خشک شده هتل بسازیم. جالب است که بدانیم، اولاً این پارک‌های جنگلی مثل لویزان و چیتگرو... را سازمان جنگل‌ها و مراتع احداث کرده بود که حریم‌های شهر بودند و قرار بود حد ومرز گسترش حدی شهر را تعیین کنند، که شهر از این محیط‌ها فراتر نرود و قابل مدیریت باشد، نه این که برویم آن طرف این پارک‌های جنگلی بسازیم و حالا در دل آنها هم ساختمان بسازیم و این یعنی این افراد تمام حریم‌ها را شکانده‌اند.
چرا مزدورانه؟
این که می‌گویم مزورانه است به این دلیل است که ایشان و شهرداری قاعدتا می‌دانند که اگر درخت فضای سبز و پارک جنگلی از بین هم برود در هر صورت نباید کاربری‌اش عوض شود و باید دوباره درخت‌هایش کاشته شود، یا نهایتاً اگر مثلاً به دلیل تغییرات اقلیمی که به وجود آمده، درخت‌هایی مثل کاج یا اقاقیا با این اقلیم سازگار نیستند، باید گونه‌های بومی ایران در آن کاشته شود، اما آنها می‌گویند که چون درختان خشک شده، ما در آن‌جا ساختمان می‌سازیم.
ارزیابی شما درباره اینکه بخش خصوصی قرار است اجرای چنین پروژه‌هایی را برعهده بگیرد، چیست؟ خصوصا که وظیفه و مسئولیت حفاظت از منابع عمومی و اموال شهروندان برعهده نهادی مثل شهرداری است.
ما همه می‌دانیم که بخش خصوصی در ایران، از نظر ساختاری بخش ضعیف و فاسدی است و وابسته به محافل خاصی است که از رانت‌هایی برخوردارند. قشربخش خصوصی، بسیارکوتاه مدت است و می‌خواهد هر گونه سرمایه‌گذاری را خیلی سریع به سود تبدیل و بعد از کشور خارج کند. ما این داستان را دیده‌ایم و متاسفانه روزبه‌روز هم در حال تقویت شدن، است. منابع بانکی که پول‌های مردم است، از طریق بانک‌ها که خودشان منشاء فساد هستند، در اختیار به اصطلاح بخش خصوصی قرار می‌گیرد و بعد آنها با زمین مجانی که شهرداری از اموال مردم به آنها می‌دهد و پول مجانی که اموال بانکی است که در واقع عملاً مفت به دستشان می‌رسد، هتل می‌سازند و صاحبش می‌شوند. سوال از شهردار و آقای خاصه‌باف می‌تواند این باشد که شما چطور به خودتان اجازه می‌دهید که اموال عمومی را در اختیار چنین افرادی قرار دهید؟ فردا بچه‌های شما وبچه‌های ما و حتی خودمان اگر بخواهیم ورزش کنیم یا در پارکی قدم بزنیم، چگونه می‌توانیم ورزش کنیم؟ بچه‌ها چگونه می‌توانند اوقات فراغتشان را بگذارنند؟ هوا در داخل شهر چگونه می‌خواهد جریان پیدا کند که ما بتوانیم نفس بکشیم؟ بدون رودربایستی تمام این سوال‌ها نشان می‌دهد، نوعی بی‌لیاقتی عمیق و ژرف در شهرداری ما وجود دارد.
اساسا چرا و چطور مدیریت پارک‌های جنگلی بجای سازمان جنگل‌ها به شهرداری سپرده شده است؟
چون سازمان جنگل‌ها و مراتع نتوانسته صلاحیت، لیاقت و کفایت نگهداری پارک‌های جنگلی و مثلاً دامنه‌های کوهستانی شمال تهران را داشته باشد و آن را به شهرداری داده است. شهرداری و آقای خاصه باف جان کلامشان این است که ما نتوانستیم ازپارک‌های جنگلی نگه داری کنیم و درخت‌هایش خشک شده است و حالا می‌خواهیم بدهیم بخش خصوصی که آن‌جا هتل بسازند. اصلاً قضیه واقعاً غمانگیز و تراژیک است که چرخه بی‌کفایتی کار را به جایی کشانده که می‌گویند سرمایه ملی را بخوریم. هر کاسب جزئی و هر آدم عادی تمام تلاشش در طول عمرش این است که سرمایه‌اش را حفظ کند و از قِبَل سود ناشی از سرمایه زندگی کند، این سرمایه می‌تواند حقوق بازنشستگی، مغازه یا باغ باشد، او اصل سرمایه‌اش را نمی‌فروشد، اما آقایان دارند اصل سرمایه شهر را می‌فروشند. طبیعی است که وقتی دلسوزی نباشد و اموال خودشان هم نباشد، با کمال بی‌انصافی آن را بفروشند.
و سوال اساسی و اصلی اینکه آیا واقعا موضوع و معضل گردشگری در ایران با هتل‌سازی حل می‌شود؟
ما در حال حاضر در گردشگری با ناترازی رو به رو هستیم؛ یعنی ارزی که از طریق گردشگری از ایران خارج می شود، خیلی بیشتر از ارزی است که از گردشگر ورودی جذب مملکت می‌شود. خیلی بدیهی و واضح است که اگر ما گردشگری که بیاید در ایران پول خرج کند، نداریم برای این است که سیستم بانکیمان قفل است، credit card در ایران کار نمی‌کند، ما از FATF خارج شده‌ایم یا به آن نپیوسته‌ایم، سیسستم‌های بانکی نمی‌توانند با ایران کار کنند، شرایطی ایجاد کرده‌ایم که به درست یا غلط در سطح جهان، ایران به عنوان کشوری ناامن شناخته شده و اساسا گردشگران پول خرج کن ایران نمی‌آیند. آیا اولویت با این است که آن مشکلات حل شود یا این که هتل بسازیم؟ نهایتا اگر بر فرض این هتل‌ها به ضریب اشتغال یا اشغال مناسب هم برسد ( که بسیاریشان نرسیده‌اند) از طریق نوعی گردشگری داخلی است و از این جیب به آن جیب خواهد شد؛ یعنی مثلا نهایتا افراد ایرانی به این هتل‌ها می‌روند و پولی خرج می‌کنند و هتلی می‌گیرند و درآمدزایی که انتظار می‌رود از خارج کشور وارد شود، اساسا با این شرایط تامین نمی‌شود. بنابراین من بسیار بعید می‌دانم که یک خارجی بخواهد به ایران بیاید و برای هتل سرمایه گذاری واقعی کند، آن‌هم با شرایطی که کشور ما دارد. بنابراین نقطه ابهام شدیدی وجود دارد و به نظر من تزویر در کار است و این حرف‌ها فقط توجیه است.
شهرداری تهران اعلام کرده که ۶ هزار و ۴۰۰ میلیار تومان سرمایه خارجی برای ساخت هتل جذب شده است، این موضوع را به سود تهران می‌دانید؟
اولاً که باید توضیح دهید در شرایطی که به قول خودتان تحریم‌های کمرشکن داریم و هیچ نظام بانکی سالمی با خارج از ایران ارتباط ندارد، چگونه این رقم درشت توسط یک سرمایه گذار خارجی وارد کشور شده است؟ و بعد چرا یک سرمایه گذار خارجی نمی‌آید در طرح‌هایی مثل کارخانه، تولیدی ماشین آلات و ... سرمایه گذاری کند و می‌آید در هتل‌سازی یعنی بساز و بفروشی سرمایه‌گذاری می‌کند؟ من مطمئنم که داستان سرمایه گذار خارجی جعلی است، مگر این که توضیح دهند. افرادی از داخل کشور در خارج حساب‌های بانکی و شرکت‌های صوری دارند و منابع ارزی کشور را به نحوی خارج می‌کنند و بعد برای شست‌وشوی این منابع دوباره از طریق دیگری به عنوان سرمایه گذار خارجی در یک زمین مجانی آن هم در بهترین نقاط تهران در پارک‌های جنگلی و... این پول‌ها را شست‌وشو می‌دهند و وارد کشور می‌کنند، آن هم اگر بکنند. در هر صورت لازم است که شهرداری به عنوان یک نهاد عمومی که باید پاسخ‌گوی مردم باشد اسناد این سرمایه‌گذاری خارجی را ارائه دهد، که ببینیم این پول اصلا از چه کانالی وارد ایران شده و منشائش کجاست و کدام شرکت در خارج از کشور و کدام کشور و با چه شرایطی آمده و می‌خواهد در ایران روی هتل سرمایه گذاری کند؟
و صحبت آخر؟
نکته آخر این است که اساساً چرا باید در تهران آن هم در نقاطی که همین حالا با مشکلات آب و رساندن امداد در شرایط اضطراری رو به رو هستند، تا این اندازه ساحتمان‌سازی شود؟ در حال حاضر، بدون اغراق در تهران صدها برج یا مجتمع وجود دارد که خالی یا نیمه خالی هستند. شما در غرب تهران، جنوب تهران، نزدیک فرودگاه امام، شهرک‌های مختلف، شرق تهران، پردیس و... مجتمع‌هایی که غالباً خالی هستند یا به ظرفیت کافی نرسیده‌اند ودر واقع به شهرهای ارواح بدل شده‌اند را می‌بینید، پس چرا باز هم بر ساختمان‌سازی، به اسم هتل یا هرچیز دیگری سرمایه گذاری می‌شود؟
چنین اقداماتی جز این که فکر ما را ببرد به سمت این که شاید نوعی پول شویی در کار است نتیجه دیگری ندارد؛ یعنی پول‌هایی که سرگردان‌اند و منابعی در بانک‌ها که منشا فسادهای بزرگ هستند، باید به نحوی چرخ بخورند و بعد به اموال خصوصی تبدیل شوند. ساختن این تعداد هتل، برج، مجتمع و حتی جاده، خیابان و اتوبان و ... لازم نیست و توجیه می‌کند که این چرخه، چرخه فساد، اختلاس و رانت‌خواری است و اگر نه در حال حاضر نیاز به مسکن تا این اندازه وجود ندارد. تعداد واحدهای مسکونی، در کل ایران بیشتر از تعداد خانوارهاست. حتی اگر در تهران این‌طور نباشد راه حل این ساخت وسازها نیست و اگرقرار بود که آن‌هایی که خانه ندارند صاحب خانه شوند تعداد زیادی برج خالی نمی‌ماند. از زمان ریاست جمهوری احمدی نژاد تا به حال هزاران واحد مسکونی نیمه کاره مانده و جالب است که آقای خاصه باف در مصاحبه‌اش بیان می‌کند که ما هتلی داریم که نیمه کاره مانده و منتظر سرمایه‌گذاری مردم هستیم، پس شما که هتلی را نتوانسته‌اید تمام کنید و نیمه کاره مانده، چرا می‌خواهید هتل دیگری بسازید؟ پس چرخه فساد وجود دارد و پول‌ها قرار است شسته شود و تبدیل به ساختمان شود.
۴۷۴۷
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1901570
مدیررسانهای پرسپولیس: سپاهان به جای شکایت بیجا، عذرخواهی کند